Creatief schrijven
1) Kies een foto van een personage die je op een of andere manier boeit.
2) Noteer een zestal trefwoorden die iets zeggen over het uiterlijk van het personage.
3) Bedenk een naam en een leeftijd.
4) Wat voor iemand is het? Beroep, dagelijkse bezigheden, sociale positie, …
5) Noteer een zestal trefwoorden over de karaktereigenschappen van deze persoon.
6) Kies een plaats die past bij het personage.
7) Je krijgt van iemand anders een kaartje met een bepaald kledingstuk erop geschreven, dit kledingstuk moet je gebruiken in het verhaal.
8) Kies een foto uit de categorie voeding en integreer het in het verhaal. Praat ook over het gevoel, de kleur, de smaak dat je krijgt bij dit voedsel. Dit alles veroorzaakt een flashback in het verhaal.
- Maak eerst een gedetailleerde beschrijving van de plaats, - Schrijf daarna een kortverhaal waar eerst de plaats, daarna het kledingstuk en pas dan het personage bekend wordt gemaakt.
Voorbereiding
- De foto van de man: oud, verrimpeld, ziet er zeer vriendelijk uit, niet zo mager, ...
- Jean-Pierre, 80 jaar
- Gepensioneerd. Doet aan minigolf en petanque met zijn vrienden uit de buurt, meestal rond 16 uur in de namiddag na het middagdutje. Zijn vrouw is overleden. Hij heeft kinderen en kleinkinderen, maar die wonen heel ver weg.
- Bezorgd, vriendelijk, gevoelig, ...
- Krakau
- Hemd met ruiten
- Aardbei
Plaats: Krakau, grote markt: De grote markt van Krakau is immens groot. Er zijn heel veel grote gebouwen die heel indrukwekkend zijn. Om het uur is er een geluid van een trompet. Je kan deze ook zien wanneer je naar boven kijkt. Het komt uit het raam van de kerktoren. Er lopen veel mensen rond van allerlei verschillende leeftijden.
Kledingstuk: Jean-Pierre heeft een verslaving aan geruite hemden. Hij heeft een hele kast vol. Hij heeft ze in alle kleuren en maten, voor het geval dat hij verdikt. De ruiten zijn ook altijd groter of kleiner. Kortom, hij heeft ze in alle geuren en kleuren.
Kortverhaal
Het geruite hemd
Het was een regenachtige dag in maart. Op de grote markt van Krakau was geen mens te zien. Alles was verlaten, er hing een kille sfeer. De terrassen stonden opgeborgen op stapels en in de winkels was niemand te bespeuren.
Jean-Pierre was toegekomen in het hotel. Hij was naar Krakau gereisd om wat meer te weten te komen over de rijke geschiedenis van de stad. Hij was vooral geïnteresseerd in de oorlog en wou nadien ook Auschwitz bezoeken. Hij had deze trip al heel lang uitgesteld omdat er niemand hem wou vergezellen, maar nu had hij beslist het toch te doen, alleen. Hij nam zich voor om na het uitpakken van zijn koffer naar de grote markt te gaan, zodat hij om 12 uur de man met de trompet kon zien en horen. Daar had hij al veel over gehoord en er zat een heel verhaal achter. Daar wou hij natuurlijk meer over weten. Om het uur speelde deze man een stukje op zijn trompet, zodat alle mensen op de grote markt het konden horen en dit ging zo al jaren lang...
Wanneer hij het hotel verliet en voorbij de ingang van de overdekte markt wandelde, was hij benieuwd en wou hij een kijkje gaan nemen. De man met de trompet in de kerktoren was helemaal uit zijn gedachten verdwenen. Ondanks de leegte op deze plaats vandaag, werd hij vreemd genoeg aangetrokken door de markt.
Hij zag de marktkramers die geen werk hadden omdat er geen klanten waren door het slechte weer. Hij had een heel raar gevoel omdat er zo een dode sfeer hing op de markt. Tot hij opeens het geluid hoorde van een gitaar en achter het hoekje van een kraam met kousen de man met de gitaar zag zitten. De man viel Jean-Pierre meteen op en hij wist ook meteen waarom. Hij droeg een geruit hemd… Het hemd hing los, was helemaal versleten en had de kleuren bruin en geel. De gele tinten in het hemd waren vervaagd, het was net geen wit geworden. Je had het zelfs kunnen beschouwen als wit, maar vergeeld door de ouderdom.
Jean-Pierre had al heel zijn leven een zwak voor geruite hemden. Hij had ruiten in alle kleuren en geuren. Heel zijn kast lag er vol mee. Hij droeg het steeds met een jeansbroek. Andere kleren had hij niet.
Toen de straatmuzikant hem aankeek, betrapte Jean-Pierre zichzelf erop dat hij aan het staren was naar zijn hemd. Hij vond het zo speciaal. Het hemd gaf hem een gevoel dat hij niet kon beschrijven.
Hij besloot door te lopen en verder de markt te bezoeken. Wanneer Jean-Pierre voorbij een kraam met fruit wandelelde, ging zijn blik meteen naar de aardbeien. Hij dacht terug aan de mooie tijd met zijn vrouw. Toen Jean-Pierre en zijn vrouw nog jong waren en stapelverliefd, gingen ze steeds picknicken in het park vlak naast het dorp waar ze woonden. Ze waren allebei verzot op aardbeien en de vrouw van Jean-Pierre kon hier lekkere cakejes mee maken. Wanneer de twee gingen picknicken in het park, maakte Jean-Pierre steeds de mand klaar als verrassing voor zijn vrouw. Maar steeds stak ze er ook aardbeien in, met een potje bloemsuiker of soms gesmolten chocolade. Wat was dat toch een mooie tijd, dacht hij. En nu zat hij hier in een vreemde stad, zonder zijn vrouw. Hij miste haar verschrikkelijk... Hij nam nog een keer het beeld voor zich van zijn vrouw en hij op het deken in het park, heel verliefd.
En plots ontwaakte hij uit zijn dagdroom. Hij wist waarom hij dat hemd van de straatmuzikant zo speciaal vond! Het was het hemd dat hij steeds droeg wanneer ze gingen picknicken. Het was een hemd vol herinneringen voor Jean-Pierre, maar omdat het versleten was had zijn vrouw het tijdens haar laatste levensjaar in de box van spullenhulp gegooid.
Zou deze straatmuzikant ook zoveel mooie herinneringen hebben aan dit hemd? Is het toevallig dat hij precies hetzelfde hemd aan heeft als ik? Waarom kom ik mijn hemd tegen in een ander land, een andere stad? Heeft dit een betekenis? Wil mijn vrouw me misschien op deze manier een boodschap geven vanuit de hemel?
Jean-Pierre zat met zoveel vragen waarop hij nooit een antwoord zou krijgen, hij dacht na en liep doelloos verder...